ลืมทางจึงหลงป่า

ลืมทางจึงหลงป่า
มีวันหนึ่งจะเข้าไปกราบพระเถระเจ้า
มีคนนำทางไปจนได้พบ
ตอนขาไปก็พยายามสอนตัวเองให้จำทาง
เดี๋ยวขากลับจะได้จำทางออกได้

เมื่อได้ฟังธรรมจากพระเถระเจ้าแล้ว
มีความสุขจากการแสดงธรรมของท่าน
ถึงเวลานานพอสมควรก็กราบลา

ตอนเดินออกมาไกลพอสมควร
ได้ยินเสียงตามหลังมาว่าทางโน้นไม่ใช่
ทางออกคือทางเส้นนี้

เสียงเตือนนั้นคือเสียงของพระเถระเจ้า
จึงทำให้ได้ข้อธรรมสอนตัวเองว่า
แม้เราจะปฏิบัติธรรมมานานแค่ไหนใช่ว่า
จะไม่มีโอกาสหลงทาง

ทางเดินที่ดีเราเคยเดินมาแล้ว
แต่ทางที่เคยเดินดีมานั้นเรากลับทิ้งไป
ชีวิตที่เคยดีจึงล่มสลาย

การลืมเส้นทางชีวิตที่ดี
ก็เหมือนกับการ”ลืมทางจึงหลงป่า”
เมื่อหลงไปแล้วบางทีก็กลับออกมาไม่ได้
หาทางออกมาไม่ได้คงจะทุกข์จนตาย

ถ้าพระเถระไม่ได้บอกเตือนตอนนั้น
อาจจะไม่ได้กลับออกมาในทางที่ถูก
ความทุกข์และความเดือดร้อน
คงหาทางหนีออกมาไม่ได้
_________
สถานปฏิบัติธรรมนราภิรมย์